می نویســـم
بـــــرای شــُـــما و چادرخاکی تــــــان ؛ بانــو
برای شـــُـــمایی که زیر بیرقتــــــان گام بر می دارمـ و نفــــــس می کشمـ
می نویســـمـ …
بـــرای کســــی که سیاهــــــــی چادرم را از او ، وامـ گرفـــته امـ
بـــرای کســــی که به مـــــن ؛ درس عفافـــــــــ آموخته استـــــــــ …
بـــرای کســی که درد جانــکاه تازیـانه و میــخ در ، را تحمــــل کــرد

اما چــــــادر سـیاهــــــش از ســرش نیــــــفتاد
برای کسی که حتی بعــــــد از وفاتش همـ به فکـــــــــر حجـــابش بود …
مـــــــــــادر
این شبــــــــ های بی شــــُــــما ، سختــــــ می گــــذرد ؛ خیلی سختـــــــ
از شـــــُــــما می خواهــمـ
بـه مــــن
و به هــــمه ی دختـــــــــران ســــرزمینـــــم
عفافـــــــــــ هدیـه کنیـــد
که زیبـــــاترین نشــــــان و یادگــــــاریتان استـــــــــ